گناهانم لباس خواری بر تنم کرده است ودوری ا زتو،درماندگی را آرایشم شده است و افزونی لجن گناهانم ،ماهی دلم را میرانده است .

ای نهایت آرزویم !ی زیباترین مطلوبم !ای تنها پاسخگویم !وای محبوب دلم!ماهی دلم را با جریان زلال توبه پذیرت زتده گردان.

به عزتت سوگند که جز تو ،مر گناهان خویش را بخشنده ای نمی یابم و شکستگی خویش را جز تو پیوندی نمی بینم .

من اینک با بال های تواضع به بار گاه تو باز گشته ام و پیشانی خشوع وخواری خویش بر درگاه قدرتت نهاده ام .

اگر از در رحمت خویش برانیم ،به کدامین در پناهنده شوم و اگر از قله رافتت فرو افکنیم ، به کدامین دامنه بگریزم ؟....که صد افسوس از خجلت ورسوایی ام و...هزار فغان از توشه راهم .

ای بزرگ بخشاینده گناهان بزرگ و ای به هم آورنده و پیوند زننده ی اسخوان های شکسته!

از عظیم گناهانم ،هلاک کننده هایش را ببخش و از قبیح راز هایم رسوا کننده هایش را بپوش و مرا در گرمای حضور قیامتت ، از خنک گواراری عفت بنوش

آمین ...

((دریافتی از مناجات خمس عشر امام زین العابدین به کوشش سید مهدی شجاعی))