دلم می خواست توی این عالم غربت ، یکی بود که به حرف های دلم گوش می داد

وبه صدای خسته ام می گفت:هنوز امیدی هست .یکی بود که برای من از فردا می گفت و از نگاه خسته ای که چشم هایم همیشه به دنبالش خبر می داد نگاهی که زندگی ام را با خود برد. نگاهی که شاید اگر بود مهر ووفا هم بود.وفایی که همیشه توی جاده ی تنهایی،میان نخل های خشکیده زندگی  دنبالش میگشتم.

شاید اگر اون نگاه بود ،دل خسته من هم شکسته نبود و قلب غبار گرفته ام پراز حسرت نبود

ای خدا! توی این زندگی که تو تقدیمم کردی ،چیزی قسمت این دل خسته ام نشد زندگی ای که باران بهارش اشک چشمانم بود و ابر آسمان آبی اش ، چشم های خسته ام و نخل های سبز زندگی ام انتظار بودکه زندگی را به آن بخشیدم   

دریایی که موج هایش زخم زبان مردم بود و سنگ ساحل غربتش ، دل اوبود 

 ساحلی که تمام صدف هایش را موج ها برده بودند !